Verblijfsvergunning

Het verlengen van een verblijfsvergunning in Griekenland blijkt aanmerkelijk lastiger dan het verkrijgen ervan voor de eerste keer. Althans, dat eenvoudige verkrijgen gold voor 2004, toen Europa nog klein en overzichtelijk was. De rijen buiten voor de andere landen bij de vreemdelingenpolitie waren niet te overzien, een totale chaos, maar de 'rij' voor Europa bestond uit mijzelf en een paar anderen. Toen het mijn beurt was, werd ik geroepen, en er moest een formulier ingevuld worden. Een buitenlands werkcontract, een brief van de baas dat ik in het buitenland mocht werken, een Nederlandse ziektekostenverzekering, een woonadres en dat was het. Die brief van de baas had ik niet, maar ze gingen akkoord omdat het om een universiteit ging, en dat geloofden ze verder wel. Een hilarisch moment was wel toen ze mijn data natrokken op Interpol: ene Sandra van der Geer uit 1963 met een rode Renault woonachtig rond Utrecht was al jaren vermist! Ze veerden op: ha, beet! De vermiste Sandra had echter een groot litteken op haar linkerbeen, en dat had ik niet. Voor de rest klopte er wel meer niet, dus helaas, geen promotie dit keer. Binnen twee a drie uur had ik een verblijfsvergunning, goed voor vijf jaar. Daarmee konden we eindelijk de inschrijving van de kinderen bij scholen beginnen.
Maar nu is dan de tijd verstreken en ik moet het ding verlengen. Dat is niet zo makkelijk binnen Europa. Je moet ofwel een werkcontract hebben, ofwel vaste inkomsten uit het buitenland met een buitenlandse ziekekostenverzekering (in feite zoals ik binnen kwam). Heel fijn voor gepensioneerden, maar niet voor chronisch werkelozen zoals ik. Al die jaren heb ik af en toe een mager contractje, en geen zicht op iets beters of definitievers. Het laatste contract was van 2008. Na maanden leuren heb ik nu uiteindelijk een halfjaarscontract voor een paar uur per week voor een schamel loontje (vergelijkbaar met de andere contracten, overigens). Daarmee opgetogen naar de vreemdelingenpolitie. We waren er keurig om 7:00 in de ochtend (dus om 5:30 opgestaan), en stonden in de enorme rij die voor het hek stond te wachten. Om precies 7:00 werden de Europeanen binnengelaten, en in een lange rij, 2 aan 2 gezet. Helaas kwam ik door al dat gedrang helemaal achteraan te staan. De rij toog naar binnen, en ieder op z'n beurt kreeg een volgnummer, en een document om in te vullen. Dan verder met z'n allen naar de wachtruimte. Een kleine zaal met veel stoelen, drie loketten, en een open deur naar buiten die al die tijd open bleef (bibber). Wie z'n document ingevuld had (naam, toenaam, wat je wil, gegevens) kon het inleveren. Daarna was het wachten op je beurt om de 'bewijsstukken' in te leveren, origineel plus twee copieen. Omdat ik de laatste was, was ik pas om 10:15 aan de beurt. Nou, dat ging snel, het huurcontract deugde niet, niet goed, kom volgende keer maar weer terug. Binnen een minuut stond ik weer buiten. Inmiddels heb ik een verbeterd huurcontract en hoop dat het nu wel gaat lukken. Maandagochtend hernieuwde poging. Ik hoop niet dat het is zoals met de scholen: iedere keer weer een ander papier dat ze willen, en wat niet deugd, en ze kijken niet eens naar het gerepareerde papier). Maar mocht het lukken, dan is het voor altijd geldig. De vijfjaren periode is officieel afgeschaft binnen de Europese Unie. Dat betekent dat ook al ga ik naar Nederland (stél dat ze me in Naturalis aannemen!), dan kan ik altijd voor langer dan zes maanden naar Griekenland. Wellicht heel handig. De echte reden voor de verlenging is overigens Carmen. Die heeft een vergunning nodig voor school, en die kun je in Griekenland alleen krijgen als beide ouders een verblijfsvergunning hebben. Dat betekent laten vertalen van het echtscheidingsconvenant, om aan te tonen dat ik alleenzeggenschap heb, anders wordt het niks.