Friday 6 May 2011

Terug naar het Beloofde Land?

De economische malaise van Griekenland heeft bar weinig effect op mij. Na het pensioen van de vorige baas waren mijn kansen om hier nog projecten te krijgen extreem minimaal, omdat de nieuwe baas liever zijn eigen studenten inzet. Dus kreeg ik toch al niks. Ontslagen en kortingen deren mij dus niet. Ook hier weer, ieder nadeel heeft zijn voordeel!
Alleen de eerste twee jaar had ik behoorlijke contracten met een riant salaris van ruim duizend euro, maar dat werd in de loop der jaren minder en minder, en de gaten tussen de opeenvolgende contracten langer en langer. M'n laatste contract eindigde zo'n anderhalf jaar geleden met 600 euro per maand. Ach, dat is zo'n druppel op de gloeiende plaat met een huur van 380 exclusief water en electriciteit dat het uitblijven van een nieuw contract niet bijzonder pijnlijk was. Geeft gelijk ook meer tijd en vrijheid om eens echt aan het schrijven te gaan, want die contracten hielden meestal rennen voor de baas in en tijd verkwisten aan onzinnigheden.
Vanwege de gestaag dalende inkomsten en de wens van Carmen om naar Nederland te gaan en de grote twijfel over Anna's toekomstmogelijkheden in Griekenland heb ik de laatste vier jaar al geregeld gesolliciteerd. Maar helaas, men wil mij in Nederland niet, en dat is ook niet zo gek. Iemand met een cv zonder lijnrecht pad, zonder toppublicaties en al boven de 45 heeft nu eenmaal verdraaid weinig kansen, zeker als die iemand zich gaat storten op excentrieke vakgebieden als de paleontologie!
Afgelopen februari kwam er weer een kans voorbij. Een project voor ongeveer acht maanden in NCB Naturalis, Leiden. Na bijna twee maanden kwam er een telefoontje van de directeur. Hij stelde een paar vragen, want er waren wat problemen gerezen. Ze gaan nog verder denken en vergaderen over mijn voorstel, en ik hoor er nog van. Jammer dat het allemaal zo lang moet duren! Ik wil wel binnen een maand uitsluitsel hebben, want als we deze zomer gaan verhuizen, dan moeten we met Anna naar Nederland om een school uit te kiezen. Dat zal niet zo heel makkelijk gaan, haar aansluiting is minimaal. Pas dan kunnen we woonruimte gaan zoeken in die buurt. Ook dat zal niet zo makkelijk gaan. Er zal ook geld mee gemoeid zijn, een verhuizing is nooit gratis. Nu laten we alle meubels en een groot deel van de spullen gewoon hier in Athene achter, hoor, want het is maar voor zoiets als acht maanden, en daarna is het toch weer herbezinnen. Bovendien gaat George's baan gewoon door.
Braaf wachten dus en duimen maar!

ENOIKIAZATAI KAI ΠOLEITAI

Het gaat slecht met Griekenland. In de zomer zag je her en der affiches met ENOIKIAZETAI (=te huur) en/of ΠOLEITAI (=te koop) op ramen en deuren verschijnen. Aan het eind van de zomer zo ongeveer op een derde van de bedrijfsruimten en, ruwe schatting, een kwart van de woonruimten. Bij bosjes vielen de kleine winkeltjes en mini-bedrijfjes. Die passen niet meer in het beeld van de Vooruitgang. Ze verkopen of doen maar één of twee dingen, zitten altijd daar, ook in het weekend en 's avonds (maar niet 's middags). Ze wonen daar feitelijk, en vaak lift een hele familie mee op dat 'bedrijfje', waarvan je je kunt afvragen hoe dat nou werkt. Waar leven die mensen van?
De Grieken van mijn leeftijd en jonger die ik ken, wonen allemaal voor niets. Ouders geven standaard een woonruimte, vaak een heel huis, vooral op de eilanden, aan hun kinderen. Als ze trouwen, wordt er vaak bovendien nog een woonruimte voor het pasgetrouwde stel geregeld en maandelijks betaald. Daarom hebben velen drie woonruimtes, waarvan ze er een in de verhuur gooien en een ofwel als vakantiehuis aanhouden of ook in de verhuur doen. De huur gaat overigens niet altijd naar die in mijn ogen nogal verwende generatie, soms gaat die dan weer naar de ouders (vruchtgebruik zolang ze leven). Maar je begrijpt dat als je gratis woont, en je familie-inkomsten komen uit huur, dat je dan best zo'n totaal niet-lopend bedrijfje kunt runnen.
Dat stort echter in als door economische omstandigheden die huurder eruit gaat en in zijn eigen, gratis maar niet ideale woning gaat wonen. Een cascade aan huuropzeggingen en een massaal her-bewonen van leegstaande panden die slapend eigendom waren. Daarna een cascade aan instorten van die onrendabele zaakjes, want als de huurinkomsten wegvallen, dan vallen praktisch alle inkomsten weg. Inmiddels is het mei 2011, en de leegstand is nu al maanden stabiel. Vooral in het centrum van het centrum is het nu een armoedige zooi. Leegstand en onopgeruimde rommel en hangjongeren maken het een onbetrouwbaar en duister gebied waar je 's avonds niet moet rondlopen! Eén zeer groot voordeel van de economische malaise: geen vernielzuchtige demonstraties meer! Joepie! Ieder nadeel heeft zijn voordeel!

Tuesday 14 September 2010

Verblijfsvergunningen binnen

Het is inmiddels september geworden. Maar de verblijfsvergunningen zijn nu helemaal rond. De mijne werd ergens in februari uitgegeven, nadat ik met het verbeterde huurcontract op de proppen kwam. Net als bij scholen, keken ze dit keer weer niet naar het werkcontract; het is gewoon willekeur. De eerste keer, toen ik het land binnenkwam, had ik geeneens een huurcontract, en een verlopen verzekeringskaartje en al helemaal geen werkcontract. Maar goed, daar ga ik niet over zeuren natuurlijk. Dit keer bleek dat achteraan in de rij staan helemaal niet zo erg is. De vergunningen worden namelijk allemaal tegelijk uitgegeven, dus iedereen moet even lang wachten (tenzij je er voortijdig uitgestuurd bent, zoals ik de vorige keer).

Na mijn vergunning konden we die van Carmen gaan regelen. Needless to say dat het de eerste keer weer mislukte. Paspoort, toestemming, verblijfsvergunnig en verzekeringsboekje van pa nodig. Dat gaat dus niet lukken. Alternatief is met een vertaalde brief van de rechtbank opdraven dat je als moeder het alleenzeggenschap over de met naam en toenaam genoemde kinderen hebt. Eerst naar Nederland dus om dat te regelen. Daarna laten vertalen, plus geboortebewijs. Gewapend met een stapel originelen (paspoort kind, paspoort ouder, geboortebewijs, verzekeringsboekje kind, verzekeringsboekje ouder (dat laatste staat nergens, dat moet je 'toevallig' weten), toestemmingsformulier ouder, pasfotos, en weer dat vermaledijde huurcontract). Carmen zette haar befaamde engelengezicht op met een blik van 'ik vind je erg aardig, maar als je niet meewerkt, gaan er koppen rollen'. Waar het aan lag, weet ik niet, maar om twee uur hadden we haar verblijfsvergunning! Joehoe.

Dan Anna. Inmiddels was het examenperiode geworden, en daarna vakantie, dus het werd augustus. De paperassen moesten eerst vers vertaald worden. Helaas moest ik nu 50 euro neertellen voor die rechtbankbrief, omdat het om een juridisch ding ging. De vorige keer hadden ze dat niet gezien, en heb ik geluk gehad en was maar de helft kwijt. Pfff. Op mijn kop gaan staan zou niet echt gaan helpen zag ik al; bovendien ziet dat er lachwekkend uit. Dan maar dokken. Het huurcontract is inmiddels ongeldig, want door geldgebrek hebben we de huur opgezegd en zijn ingetrokken bij vriendlief en delen zijn royale 45 m2. Maar dat zie je aan het contract niet, dus wij met de befaamde paperassenberg naar de vreemdelingenpolitie. Tegenwoordig moet je er om 6:30 zijn, niet om 7:00, maar dat is een detail, en dat half uur valt toch in de afronding weg. Tot onze vreugde bleek de dalende welvaart van Griekenland de werklustige Polen en Bulgaren op een afstand te houdne. De zaal was maar halfvol, en het ging grotendeels om 'gezinsherenigingen' en zo. Net als wij. Dit keer werd er maar een half toegeknepen oog op de originelen geworpen, want de baas herkende mij. Ook niet gek, ik ben er dit jaar vijf keer gemiddeld zeven uur geweest! Het ging buitengewoon vlot en snel, en binnen een minuut zaten we weer netjes te wachten. Om half twaalf had ze haar verblijfsvergunning.

En nu ben ik het helemaal spuugzat met die paperassen en documenten en stempels!

Thursday 7 January 2010

Verblijfsvergunning

Het verlengen van een verblijfsvergunning in Griekenland blijkt aanmerkelijk lastiger dan het verkrijgen ervan voor de eerste keer. Althans, dat eenvoudige verkrijgen gold voor 2004, toen Europa nog klein en overzichtelijk was. De rijen buiten voor de andere landen bij de vreemdelingenpolitie waren niet te overzien, een totale chaos, maar de 'rij' voor Europa bestond uit mijzelf en een paar anderen. Toen het mijn beurt was, werd ik geroepen, en er moest een formulier ingevuld worden. Een buitenlands werkcontract, een brief van de baas dat ik in het buitenland mocht werken, een Nederlandse ziektekostenverzekering, een woonadres en dat was het. Die brief van de baas had ik niet, maar ze gingen akkoord omdat het om een universiteit ging, en dat geloofden ze verder wel. Een hilarisch moment was wel toen ze mijn data natrokken op Interpol: ene Sandra van der Geer uit 1963 met een rode Renault woonachtig rond Utrecht was al jaren vermist! Ze veerden op: ha, beet! De vermiste Sandra had echter een groot litteken op haar linkerbeen, en dat had ik niet. Voor de rest klopte er wel meer niet, dus helaas, geen promotie dit keer. Binnen twee a drie uur had ik een verblijfsvergunning, goed voor vijf jaar. Daarmee konden we eindelijk de inschrijving van de kinderen bij scholen beginnen.
Maar nu is dan de tijd verstreken en ik moet het ding verlengen. Dat is niet zo makkelijk binnen Europa. Je moet ofwel een werkcontract hebben, ofwel vaste inkomsten uit het buitenland met een buitenlandse ziekekostenverzekering (in feite zoals ik binnen kwam). Heel fijn voor gepensioneerden, maar niet voor chronisch werkelozen zoals ik. Al die jaren heb ik af en toe een mager contractje, en geen zicht op iets beters of definitievers. Het laatste contract was van 2008. Na maanden leuren heb ik nu uiteindelijk een halfjaarscontract voor een paar uur per week voor een schamel loontje (vergelijkbaar met de andere contracten, overigens). Daarmee opgetogen naar de vreemdelingenpolitie. We waren er keurig om 7:00 in de ochtend (dus om 5:30 opgestaan), en stonden in de enorme rij die voor het hek stond te wachten. Om precies 7:00 werden de Europeanen binnengelaten, en in een lange rij, 2 aan 2 gezet. Helaas kwam ik door al dat gedrang helemaal achteraan te staan. De rij toog naar binnen, en ieder op z'n beurt kreeg een volgnummer, en een document om in te vullen. Dan verder met z'n allen naar de wachtruimte. Een kleine zaal met veel stoelen, drie loketten, en een open deur naar buiten die al die tijd open bleef (bibber). Wie z'n document ingevuld had (naam, toenaam, wat je wil, gegevens) kon het inleveren. Daarna was het wachten op je beurt om de 'bewijsstukken' in te leveren, origineel plus twee copieen. Omdat ik de laatste was, was ik pas om 10:15 aan de beurt. Nou, dat ging snel, het huurcontract deugde niet, niet goed, kom volgende keer maar weer terug. Binnen een minuut stond ik weer buiten. Inmiddels heb ik een verbeterd huurcontract en hoop dat het nu wel gaat lukken. Maandagochtend hernieuwde poging. Ik hoop niet dat het is zoals met de scholen: iedere keer weer een ander papier dat ze willen, en wat niet deugd, en ze kijken niet eens naar het gerepareerde papier). Maar mocht het lukken, dan is het voor altijd geldig. De vijfjaren periode is officieel afgeschaft binnen de Europese Unie. Dat betekent dat ook al ga ik naar Nederland (stél dat ze me in Naturalis aannemen!), dan kan ik altijd voor langer dan zes maanden naar Griekenland. Wellicht heel handig. De echte reden voor de verlenging is overigens Carmen. Die heeft een vergunning nodig voor school, en die kun je in Griekenland alleen krijgen als beide ouders een verblijfsvergunning hebben. Dat betekent laten vertalen van het echtscheidingsconvenant, om aan te tonen dat ik alleenzeggenschap heb, anders wordt het niks.

Paperassen voor school

Het leven van een expat gaat niet bepaald over rozen, tenzij je de doorns meerekent. Eén van die lastige en pijnlijke momenten is het regelen van de scholen voor de kinderen. Hoe eenvoudig was het leven in Nederland, op z'n hoogst was er een wachtlijst van vijf jaar, maar voor de rest was het kinderspel. En geheel bijgestaan door vriendelijke en behulpzame mensen. Dat is niet zo als je naar Athene verkast. Om te beginnen vragen ze om bepaalde papieren, maar die zijn nooit goed, en uiteindelijk wordt het een reguliere trip van huis naar school en vice-versa voor de komende maanden. Wat je nodig blijkt te hebben (wellicht handig voor de volgende expat) is het onderstaande:

1) uittreksel uit geboorteregister kind
2) paspoort ouder(s)
3) paspoort kind of bijschrijving in paspoort ouder(s)
4) rapporten laatste twee schooljaren (niet alleen de eindrapporten)
5) bewijs van uitschrijving uit vorige school
6) verblijfsvergunning ouder(s)
7) bewijs van woonadres: huurcontract, electriciteits/water-rekening op jouw naam of iets dergelijks
8) inentingsboekjes waaruit de vaccinaties duidelijk blijken
9) bewijs van ziektekostenverzekering
10) heus nog iets dat ik vergeten ben

En erg belangrijk, dat alles moet beëdigd vertaald zijn naar het Grieks, en dat geldt OOK voor het internationale uittreksel uit het geboorteregister (een niet-internationale variant is dus evengoed en wel iets goedkoper). Dat is omdat ook de namen en plaatsnamen in het Grieks vertaaald moeten worden. Dat was een fikse tegenvaller. Bovendien is zo'n uittreksel maar een half jaar geldig, dat is in Nederland zelf ook zo, maar dat was me nooit opgevallen. Wel raar, want wat kan daarin nou veranderen?
Het heeft enkele maanden gekost voordat alles rond was, want sommige stappen zijn tijdrovend, en bovendien moet je steeds naar die school. De paperassen blijven je overigens achtervolgen, ook al is het rond, want bij de overgang naar een andere school, bijvoorbeeld omdat je verhuist, of omdat het kind van de lagere school naar de middelbare school gaat, of van de lagere middelbare school (de eerste drie jaar) naar de hogere middelbare school (de tweede twee a drie jaar), heb je weer opnieuw dat vermaledijde uittreksel geboorteregister nodig. Dat is echt een document wat je blijft achtervolgen.

Dus, expats-in-spé, bezint eer ge begint, en denk vooral niet dat alles 'vanzelf' wel goed gaat. Er bestaan erg veel kastjes en er zijn erg veel soorten muren; wij kennen er al heel wat.

Thursday 5 November 2009

Kalada

Op de dag voor kerst komen kinderen met een triangel langs de deuren om een kerstriedel ten gehore te brengen. De toehoorder wordt dan geacht zoetigheden en geld te geven. Vooral dat laatste. Aan het eind van de dag zie je dan diezelfde kinderen in de kiosk zakken chips kopen. Daarna liggen hun fietsjes bij het internetcafé waar ze hun zuur verdiende geld verbrassen aan internet-games. Er zijn kinderen die 300 (!!!) euro weten op te halen. Dat zijn wel uitzonderingen, maar 100 hebben ze zo. Men geeft al gauw vijf euro per groepje. Ik herinner me dat wij vroeger bij tante Truus en ome Harrie in Heijen op nieuwjaarsdag langs de deuren gingen om 'gelukzalig nieuwjaar' te roepen, en dan snoep kregen. Nu zijn kinderen beledigd als ze 'alleen maar' snoep krijgen.

Traditionele zoetigheden

Met Kerst liggen de winkels vol met een soort speculaas-achtige koekje, maar dan dik en vet, met olijfolie en doordrongen van honing en suikersiroop. Met één zo'n koekje op een nuchtere maag hoef je de rest van de dag eigenlijk niet meer te eten. Je maagzuur bruist er heerlijk van op. Ik denk dat je er aan kunt wennen. Een ander Kerst-baksel is meer aan ons besteed. Gemaakt van amandelen, suiker en weinig meer, doet daarom wel in de verste verte aan marsepein denken. De balletjes zijn in poedersuiker gedoopt, anders kleeft het zo aan je handen. De zoetigheden schijn je te krijgen als je bij iemand op bezoek gaat tussen de kerstmaaltijden door.